Zaburzenia nastroju
Nie każdy smutek to depresja. W okresie dorastania nastolatkowie często doświadczają wahań nastroju, drażliwości czy chwilowego smutku, co jest naturalną częścią tego etapu życia. Zmiany hormonalne, presja rówieśników, stres związany z nauką oraz próby odnalezienia swojej tożsamości mogą prowadzić do gwałtownych zmian emocjonalnych. Tego typu reakcje są zwykle przejściowe i stanowią normalny element procesu dojrzewania.
Dla rodziców może być jednak trudne rozróżnienie, co jest zwykłą reakcją na codzienne wyzwania i zmiany związane z dorastaniem, a co może wskazywać na poważniejszy problem, jakim jest depresja. Krótkotrwałe epizody smutku czy gniewu niekoniecznie są powodem do niepokoju, ale jeśli negatywne emocje utrzymują się przez dłuższy czas, mogą wskazywać na depresję.
Objawy depresji u nastolatków nieco różnią się od tego jak wygląda to u osób dorosłych. Oprócz typowych objawów, takich jak smutek, brak energii czy utrata zainteresowań, młodzież często przejawia drażliwość, wybuchy złości, problemy z koncentracją, a także izolowanie się od rówieśników.
Rodzice i nastolatki mogą postrzegać objawy depresji w zupełnie różny sposób. Młodzież może skupiać się na wewnętrznych przeżyciach, takich jak poczucie pustki czy braku sensu życia. Pierwszym objawem, który najczęściej niepokoi rodziców są zmiany w zachowaniu. Młody człowiek pyskuje, wdaje się w kłótnie, ma wybuchy złości, opuszcza się w nauce, wydłuża się czas spędzany przed komputerem. Rodzice rzadko wiążą te objawy z depresją, a czasem tłumaczą sobie to nieposłuszeństwem, uzależnieniem od komputera lub okresem dojrzewania. Młodzież może skupiać się na wewnętrznych przeżyciach, takich jak brak motywacji, poczucie pustki czy brak sensu życia.
Terapia depresji u młodzieży nie ogranicza się jedynie do wyeliminowania objawów. Kluczowe jest zrozumienie źródła problemu, gdyż często w trakcie leczenia ujawniają się trudności młodego człowieka, którymi należy się zająć np. odrzucenie rówieśnicze, słabe umiejętności rówieśnicze lub inne zaburzenia psychiczne.
Rodzice odgrywają bardzo ważną rolę w procesie terapeutycznym. Mogą odczuwać lęk i bezradność w obliczu depresji swojego dziecka, dlatego zdobycie wiedzy na temat choroby, możliwości jej leczenia i rokowania, może pomóc im odzyskać poczucie kontroli nad sytuacją. Im młodszy jest pacjent, tym większego wsparcia potrzebuje od rodziców w walce z chorobą. Włączenie rodziny w proces leczenia jest często zalecane, aby zapewnić nastolatkowi odpowiednie wsparcie emocjonalne i praktyczne, które pomoże mu w skuteczniejszym radzeniu sobie z depresją.
